Το 2008, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο αριθμός των ανθρώπων που κατοικούσαν σε πόλεις ξεπέρασε τον αγροτικό πληθυσμό της γης. Έτσι λοιπόν, ενώ τα αστικά συστήματα καλύπτουν μόνο το 2% της επιφάνειας της Γης, φιλοξενούν περισσότερο από 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (περίπου 3,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους). Κάτι παρόμοιο σε ακόμη πιο έντονο βαθμό ισχύει και στη χώρα μας (60% των κατοίκων ζουν στα αστικά κέντρα). Οι προβλέψεις για το μέλλον δείχνουν αυξητική τάση.

Η σημερινή κρίση δεν είναι καινούργια, αλλά άρχισε εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι η φάση όξυνσης της κρίσης. Η κρίση επηρεάζει όλους τους τομείς της αειφορίας (κοινωνία, οικονομία και περιβάλλον). Κατά τη διάρκεια της σημερινής φάσης της οικονομικής κρίσης, όλοι οι τομείς της παραγωγής και της κατανάλωσης έχουν πληγεί από την οικονομική ύφεση. Υπάρχουν άμεσες και μακροπρόθεσμες θετικές και αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κρίσης.

Τις τελευταίες δεκαετίες οι αστικές περιοχές έχουν καταγράψει ραγδαία αύξηση της έκτασης και του πληθυσμού τους με το 80% περίπου του ευρωπαϊκού πληθυσμού να συγκεντρώνεται πλέον στις πόλεις. Οι πόλεις έχουν εξελιχθεί σε βασικά κέντρα υποδομών, αγορών, πολιτισμού αλλά και αναψυχής και επομένως αποτελούν τον τόπο όπου οι περιβαλλοντικές, οικονομικές και κοινωνικές συνιστώσες της αειφόρου ανάπτυξης είναι πολύ περισσότερο έντονες.

Την τελευταία τριακονταετία η χωρική διάρθρωση των πόλεων έχει σταδιακά μετασχηματιστεί. Οι πόλεις έχουν πάψει να αναπτύσσονται γύρω από ένα μοναδικό, κυρίαρχο οικονομικά και συμβολικά κέντρο και δεν είναι πλέον συμπαγείς. Ο άμεσος και ευρύτερος περιαστικός χώρος των μεγάλων πόλεων κατοικείται και οικοδομείται διάσπαρτα όλο και περισσότερο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η πόλη αναδείχθηκε ως η, γεωγραφικά και διοικητικά προσδιορισμένη, χωρική οντότητα κατάλληλη για την προώθηση του οικουμενικού, πολυσυλλεκτικού, όσο και ασαφώς ορισμένου, στόχου της βιώσιμης ανάπτυξης. Η έννοια ενσωματώθηκε και στην ελληνική νομοθεσία για τον πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό στα τέλη της δεκαετίας του 1990.

Είναι γνωστό ότι η χώρα μας, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, του πλούσιου φυσικού τοπίου και της μεγάλης πολιτιστικής της παράδοσης, έχει τεράστιες δυνατότητες να αναπτύξει τον τουρισμό της. Συζήτηση η οποία ξαναγίνεται επίκαιρη, εξ αιτίας της γενικευμένης κρίσης που περνάει ο τόπος μας. Όμως όλα αυτά, που αποτελούν τις ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του τουρισμού, συγχρόνως είναι και αυτά που απειλούνται από την ίδια την ανάπτυξη του.

Έχουμε συνηθίσει σε βιβλία που γράφονται για να βοηθήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία, δηλαδή βιβλία-βοηθήματα. Συνήθως αφορούν, είτε την ύλη διδασκαλίας, είτε τον ίδιο τον εκπαιδευτικό και «δια αυτών» - έμμεσα δηλαδή -υποστηρίζουν τη δουλειά του μαθητή στην τάξη.

Η Αειφορία ως δυσνόητος και αμφιλεγόμενος όρος στην αρχή και αργότερα ως περισσότερο κατανοητός ο όρος “βιώσιμη ανάπτυξη”, προκάλεσαν συζητήσεις στο χώρο της οικολογίας και του περιβάλλοντος, κατά πόσο αφορούν την υπεράσπιση του περιβάλλοντος ή της ίδιας της ανάπτυξης. Υιοθετήθηκαν, ως μια νέα αντίληψη που θέτει όρια στην ανάπτυξη, και προσεγγίζει το κάθε πρόβλημα μέσα στις σχέσεις αλληλεξάρτησης του, τόσο με την οικονομία και την κοινωνία, όσο και με το περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα το συνδέει με τον χρόνο (αλληλεγγύη των γενεών).

Πρόκειται για ένα υλικό πλούσιο σε δραστηριότητες, που αποτελούν μέρος ενός προγράμματος επιμόρφωσης έξι ημερών για εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας. Στο ηλεκτρονικό αυτό υλικό το οποίο παρουσιάζεται με τη μορφή βιβλίου, περιγράφεται βήμα προς βήμα το πρόγραμμα, το οποίο είναι σχεδιασμένο για να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να αποκτήσουν τις απαραίτητες δεξιότητες για να υλοποιήσουν προγράμματα με στόχο να βοηθήσουν τους μαθητές να καταλάβουν τις αιτίες και τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.