Καταστροφολογία – Η εσχατολογική πολιτική της κατάρρευσης και της αναγέννησης, των Sasha Lilley, David McNally, Eddie Yen, James Davis, Εκδόσεις: Φάλαινα, Αθήνα 2015

Επιμέλεια - μετάφραση: Σ. Καραγεωργάκη

Αυτό το βιβλίο επικεντρώνει στο πιο επιτακτικό ερώτημα. Στο πλαίσιο αυτό, διερευνούμε τους κινδύνους που εγκυμονεί για το περιβαλλοντικό κίνημα, την αριστερά και τη δεξιά αυτό που εμείς ονομάζουμε καταστροφολογία, και εξετάζουμε επίσης τη μακάβρια όψη της καθημερινής καταστροφής. Η καταστροφολογία θεωρεί ότι η κοινωνία οδηγείται στην κατάρρευση, είτε αυτή είναι οικονομική, οικολογική, κοινωνική ή πνευματική. Συχνά, αλλά όχι πάντοτε, αυτή η κατάρρευση θεωρείται ως μια μεγάλη εκκαθάριση, μέσα από την οποία θα γεννηθεί μια νέα κοινωνία. Οι καταστροφολόγοι έχουν μια τάση να πιστεύουν ότι μια συνεχώς εντεινόμενη ρητορική της καταστροφής θα αφυπνίσει τις μάζες από τον βαθύ τους λήθαργο, εκτός και αν επέλθει αυτομάτως η αποτυχία του συστήματος η οποία θα καταστήσει περιττούς τους λαϊκούς αγώνες. Στην αριστερά, η καταστροφολογία από τη μία εκφράζει την άποψη ότι όσο χειροτερεύει η κατάσταση τόσο καλύτερο θα είναι το μέλλον για τη ριζοσπαστική δράση, και από την άλλη ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος των προβλημάτων που ο ίδιος δημιούργησε. Κάποιοι δεξιοί προσμένουν με λαχτάρα τα χειρότερα που έρχονται, με την ελπίδα ότι θα επέλθει μια θεϊκή παρέμβαση ή θα πάρουν το αίμα τους πίσω για κάθε στάλα κοινωνικών παροχών που δόθηκαν τον περασμένο αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύμβολο της ακροδεξιάς είναι ο φοίνικας που αναδύεται με σφρίγος μέσα από τις στάχτες του. Αντιθέτως, το περιβαλλοντικό κίνημα περιμένει με τρόμο την επικείμενη καταστροφή, και δεν έχει και άδικο. Αλλά δεν έχει συλλάβει την ουσία της οικολογικής συμφοράς και του διαφεύγει το γεγονός ότι ο φόβος μάλλον δυσχεράνει, παρά βοηθά, την ανάσχεση της καταστροφής.

Ένα βιβλίο για την πολιτική, την αριστερά  και την οικολογία

 Είναι αναμφισβήτητο ότι η πολιτική της καταστροφής που προέρχεται από την αριστερά, τη δεξιά ή το περιβαλλοντικό κίνημα, εμπνέεται από συναισθήματα απελπισίας. Άλλωστε, η αριστερά και η δεξιά δεν είναι δίδυμα αδερφάκια, αλλά ανταγωνιστικές δυνάμεις, και το περιβαλλοντικό κίνημα ισορροπεί ανάμεσα στα δύο.

Ωστόσο ο φόβος είναι αυτός που τους ενώνει όλους. Οι καταστροφολόγοι, είτε είναι πράσινοι, ριζοσπάστες ή αντιδραστικοί, έχουν μια τάση να πιστεύουν ότι ο φόβος θα παρακινήσει τον κοσμάκη να δράσει. Δίνουν μεγάλη έμφαση στα στοιχεία του πανικού και της αδυναμίας, και ταυτόχρονα στην αντισταθμιστική πολιτική δράση μιας πρωτοπορίας των λίγων. Ωστόσο, η πολιτική του φόβου είναι το γήπεδο της δεξιάς και όχι της αριστεράς. Οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να νικήσει η αριστερά στο γήπεδο του φόβου της καταστροφής.